بررسي عوامل اثرگذار بر نحوه گذران اوقات فراغت کارکنان علمي و اداري دانشگاه علوم و فنون مازندران

هدف از اين تحقيق، بررسي عوامل اثرگذار بر نحوه گذران اوقات فراغت کارکنان علمي و اداري دانشگاه علوم و فنون مازندران با تاکيد بر نقش فعاليت ورزشي بود. اين پژوهش به صورت توصيفي، پيمايشي انجام گرفته است. جامعه آماري تحقيق شامل تمام کارکنان علمي و اداري دانشگاه علوم و فنون مازندران بود که از ميان اعضاي هيئت علمي 29 نفر و از ميان کارکنان 65 نفر به روش خوشه اي دومرحله اي و تصادفي ساده به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. از پرسشنامه محقق ساخته به عنوان ابزار اندازه گيري که پايايي و روايي آن تاييد گرديد استفاده شده است. تجزيه وتحليل يافته ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي ناپارامتريک انجام گرفته است. نتايج تحقيق نشان داد که بين نگرش کارمندان و اساتيد در خصوص ميزان تاثير عوامل اثرگذار بر انجام فعاليت هاي ورزشي در اوقات فراغت تفاوت معني دار وجود دارد. بين نگرش زنان و مردان در خصوص ميزان تاثير عوامل اثرگذار در پرداختن به فعاليت هاي ورزشي تفاوت معني دار وجود ندارد. بين نگرش کارکنان به لحاظ نوع استخدام در خصوص عوامل تسهيل کننده انجام فعاليت هاي ورزشي اوقات فراغت تفاوت معني دار وجود دارد. بين نگرش کارکنان به لحاظ نوع استخدام نسبت به عوامل بازدارنده انجام فعاليت هاي ورزشي فراغت تفاوت معني دار وجود ندارد. بين نگرش کارکنان به لحاظ ميزان درآمد در خصوص عوامل اثرگذار بر انجام فعاليت هاي ورزشي اوقات فراغت تفاوت معني دار وجود دارد. بين سن و نگرش کارکنان نسبت به عوامل تسهيل کننده موثر در انجام فعاليت هاي ورزشي فراغت ارتباط معني دار وجود دارد. بين سن و نگرش کارکنان نسبت به عوامل بازدارنده انجام فعاليت هاي ورزشي فراغت ارتباط معني دار وجود ندارد. بين سابقه کار و نگرش کارکنان نسبت به عوامل بازدارنده انجام فعاليت هاي ورزشي فراغت ارتباط معني دار وجود دارد. بين سابقه کار و نگرش کارکنان نسبت به عوامل تسهيل کننده انجام فعاليت هاي ورزشي فراغت ارتباط معني دار وجود ندارد. بين نگرش کارکنان به لحاظ وضعيت تاهل نسبت به عوامل اثرگذار در انجام فعاليت هاي ورزشي فراغت تفاوت معني دار وجود ندارد . به طور کلي نتيجه تحقيق نشان داد که اساتيد و کارکنان دانشگاه، روزانه اوقات فراغت چنداني ندارند و عليرغم ميل باطني و به دليل مشغله زياد و نبود وقت و نيز کمبود امکانات و عدم توجه به علائق آنان از سوي مسئولين برنامه ريزي، ورزش و فعاليت هاي بدني جايگاه با اهميتي در اوقات فراغت آنان ندارد.